جمهوري اسلامي ايران براي جلب متحد در صحنه بين المللي، مبالغ كلاني را به صورت كمك هاي مالي و فني در اختيار شماري از كشور ها به ويژه در آفريقا و آمريكا لاتين قرار ميدهد.
به گزارش خبرگزاري آسوشيتد پرس، لنين مورنو معاون رييس جمهوري اكوآتور دوشنبه هشتم مارس در تهران اعلام كرد ايران سه نيروگاه برقآبي با ظرفيت صد مگاوات در كشورش ايجاد خواهد كرد. او به جزييات بيشتر در باره ساخت اين سه نيروگاه و حجم كمك هاي ايران در اين زمينه، اشاره اي نكرد.
از سوي ديگر «شانا»، شبكه اطلاع رساني نفت و انرژي وابسته به وزارت نفت جمهوري اسلامي سه شنبه نهم مارس به نقل از آقاي موتاسا، نماينده رييس جمهوري زيمبابوه كه در راس هياتي از تهران ديدن ميكند، گزارش داد ايران وعده داده است يكي پالايشگاه هاي زيمبابوه را بازسازي و خوراك آنرا تامين كند.
طي دوران زمامداري محمود احمدي نژاد، حجم كمك هاي مالي و فني ايران به بعضي از جنبش هاي سياسي و نيز شماري از كشور ها افزايش يافته است، از آنجمله مشاركت در پالايشگاه هاي نفت در سوريه و سريلانكا، طرح هاي خود رو سازي و سيمان سازي در ونزوئلا، طرح خود رو سازي در سودان، كمك به دولت زيمبابوه براي ايجائ خط مونتاژ تراكتور و ميليون ها دلار كمك به كشور هايي چون گامبيا، كمور، نيكاراگوا، بوليوي، تانزانيا، آلباني، كنگوي كينشاسا، اتيوپي، ميانمار، كنيا، ساحل عاج و غيره...
مقام هاي اقتصادي جمهوري اسلامي بار ها گله كرده اند كه شماري از كشور هاي برخوردار ازاعتبار هاي مالي جمهوري اسلامي از جمله تانزانيا، سودان، نيكاراگوئه و كره شمالي از پس دادن بدهي هايشان به ايران خود داري ميكنند و قانون سال گذشته مصوب مجلس در زمينه وصول مطالبات معوق از اين كشور ها نيز تاكنون به جايي نرسيده است.
دنياي واژگونه
به منظر ميرسد كه محمود احمدي نژاد نقش ايران را به عنوان يك «قدرت بزرگ» اقتصادي و سياسي جدي گرفته و اعطاي كمك از سوي جمهوري اسلامي به شماري از كشور هاي جهان را طبيعي تلقي ميكند. او در گفتگوي تلويزيوني دوازدهم آذر ماه گذشته خود ميگويد : «ايران نه فقط در خاورميانه، بلكه وراي خاورميانه عنصر تعيين‌كننده در معادلات سياسي بوده است. آنها به ما نيازمند هستند، همه كساني كه مي‌خواهند در دنيا نقش‌آفريني كنند، بايد به خاورميانه بيايند و در اين منطقه به ايران نياز دارند. نه تنها در خاورميانه بلكه در كل دنيا به ايران نياز دارند، ايران امروز در آفريقا، آمريكاي جنوبي، آسيا، اقتصاد جهاني و مناسبات سياسي جهاني حضور دارد.»
به گزارش خبرگزاري آسوشيتد پرس، لنين مورنو معاون رييس جمهوري اكوآتور دوشنبه هشتم مارس در تهران اعلام كرد ايران سه نيروگاه برقآبي با ظرفيت صد مگاوات در كشورش ايجاد خواهد كرد. او به جزييات بيشتر در باره ساخت اين سه نيروگاه و حجم كمك هاي ايران در اين زمينه، اشاره اي نكرد.
از سوي ديگر «شانا»، شبكه اطلاع رساني نفت و انرژي وابسته به وزارت نفت جمهوري اسلامي سه شنبه نهم مارس به نقل از آقاي موتاسا، نماينده رييس جمهوري زيمبابوه كه در راس هياتي از تهران ديدن ميكند، گزارش داد ايران وعده داده است يكي پالايشگاه هاي زيمبابوه را بازسازي و خوراك آنرا تامين كند.
طي دوران زمامداري محمود احمدي نژاد، حجم كمك هاي مالي و فني ايران به بعضي از جنبش هاي سياسي و نيز شماري از كشور ها افزايش يافته است، از آنجمله مشاركت در پالايشگاه هاي نفت در سوريه و سريلانكا، طرح هاي خود رو سازي و سيمان سازي در ونزوئلا، طرح خود رو سازي در سودان، كمك به دولت زيمبابوه براي ايجائ خط مونتاژ تراكتور و ميليون ها دلار كمك به كشور هايي چون گامبيا، كمور، نيكاراگوا، بوليوي، تانزانيا، آلباني، كنگوي كينشاسا، اتيوپي، ميانمار، كنيا، ساحل عاج و غيره...
مقام هاي اقتصادي جمهوري اسلامي بار ها گله كرده اند كه شماري از كشور هاي برخوردار ازاعتبار هاي مالي جمهوري اسلامي از جمله تانزانيا، سودان، نيكاراگوئه و كره شمالي از پس دادن بدهي هايشان به ايران خود داري ميكنند و قانون سال گذشته مصوب مجلس در زمينه وصول مطالبات معوق از اين كشور ها نيز تاكنون به جايي نرسيده است.
دنياي واژگونه
به منظر ميرسد كه محمود احمدي نژاد نقش ايران را به عنوان يك «قدرت بزرگ» اقتصادي و سياسي جدي گرفته و اعطاي كمك از سوي جمهوري اسلامي به شماري از كشور هاي جهان را طبيعي تلقي ميكند. او در گفتگوي تلويزيوني دوازدهم آذر ماه گذشته خود ميگويد : «ايران نه فقط در خاورميانه، بلكه وراي خاورميانه عنصر تعيين‌كننده در معادلات سياسي بوده است. آنها به ما نيازمند هستند، همه كساني كه مي‌خواهند در دنيا نقش‌آفريني كنند، بايد به خاورميانه بيايند و در اين منطقه به ايران نياز دارند. نه تنها در خاورميانه بلكه در كل دنيا به ايران نياز دارند، ايران امروز در آفريقا، آمريكاي جنوبي، آسيا، اقتصاد جهاني و مناسبات سياسي جهاني حضور دارد.»
آقاي احمدي نژاد از اين كه كشورش براي مردم ونزوئلا خانه ميسازد سخت به خود مي بالد و غرور خود را، با نقل اين خاطره چنين به نمايش ميگذارد : «از اتفاقات شيرين در ونزوئلا واگذاري يكي از واحدهاي مسكوني ساخته شده توسط شركت ايراني به پيرزني ونزوئلايي بود كه خانه خود را تحويل مي‌گرفت. اين خانم ابتدا با تشكر از ملت و دولت ايران و همچنين آقاي چاوز به دو نكته اشاره كرد و اظهار داشت: پيش از دولت آقاي چاوز هيچ مسوولي به مناطق فقيرنشين سر نمي‌زد و اعتنايي به اكثريت مردم محروم نمي‌كرد و دوم اينكه ايراني‌ها براي ما خانه و رفاه مي‌آورند - البته كه آنها پول اين خانه‌ها را مي‌پردازند - اما آمريكا براي ما پايگاه نظامي مي‌آورد، دنيا ببيند ايران بمب نياورده، اقتصاد و رفاه را براي ما به ارمغان آورده است.»
با خواندن اين سخنان، اين احساس پيش ميآيد كه دنيا واژگونه شده است. در سال ۲۰۰۸ بر پايه آمار صندوق بين المللي پول توليد ناخالص داخلي سرانه در ونزوئلا يازده هزار و چهار صد دلار و در ايران چهار هزار و ششصد دلار بود. چگونه است كه ايران براي پيرزن ونزوئلايي، كه ميانگين ثروت سرانه كشورش دو برابر و نيم ايران است، خانه سازي ميكند؟
كسي منكر آن نيست كه ايران، با ۷۴ ميليون نفر جمعيت، موقعيت جغرافيايي ممتاز و ذخاير زير زميني بسيار سرشار، بايد از كمك هاي خارجي به عنوان يكي از محور هاي اصلي سياست خارجي خود بهره بگيرد. ولي با توجه به ظرفيت هاي محدود مالي و اقتصادي ايران، اين كمك ها بايد در راه مصالح ملي به كار گرفته شود و عمدتا در راه تحكيم همكاري و دوستي با كشور هاي مجاور به كار روند.
در وراي سازمان هايي چون حزب الله لبنان و حماس، كه به دلايل آشكار از انبوه كمك هاي جمهوري اسلامي برخوردار ميشوند، بخش بزرگي از كمك هاي جمهوري اسلامي به كشور هايي اعطا ميشود كه مردم ايران حتي نامشان را نشنيده اند و اصولا نميدانند دركجاي جهان قرار دارند. ايجاد خط مونتاژ تركتور سازي در زيمبابوه و طرح ايجاد پالايشگاه در سريلانكا، از چه منطقي پيروي ميكنند؟
تنها منطق قابل تصور، هدر دادن دلار هاي نفتي براي خارج شدن از انزواي بين المللي و نيز خريدن راي اين كشور ها در مجامع بين المللي است، به ويژه مجامعي كه به پرونده حقوق بشر در جمهوري اسلامي مي پردازند. رهبران كشور هاي فقير اين نكته را خوب فهميده اند و ميدانند در چه مواردي مي توانند خدمات خود را عرضه كنند و، در عوض، از دست و دلبازي جمهوري اسلامي بر خوردار شوند.
با خواندن اين سخنان، اين احساس پيش ميآيد كه دنيا واژگونه شده است. در سال ۲۰۰۸ بر پايه آمار صندوق بين المللي پول توليد ناخالص داخلي سرانه در ونزوئلا يازده هزار و چهار صد دلار و در ايران چهار هزار و ششصد دلار بود. چگونه است كه ايران براي پيرزن ونزوئلايي، كه ميانگين ثروت سرانه كشورش دو برابر و نيم ايران است، خانه سازي ميكند؟
كسي منكر آن نيست كه ايران، با ۷۴ ميليون نفر جمعيت، موقعيت جغرافيايي ممتاز و ذخاير زير زميني بسيار سرشار، بايد از كمك هاي خارجي به عنوان يكي از محور هاي اصلي سياست خارجي خود بهره بگيرد. ولي با توجه به ظرفيت هاي محدود مالي و اقتصادي ايران، اين كمك ها بايد در راه مصالح ملي به كار گرفته شود و عمدتا در راه تحكيم همكاري و دوستي با كشور هاي مجاور به كار روند.
در وراي سازمان هايي چون حزب الله لبنان و حماس، كه به دلايل آشكار از انبوه كمك هاي جمهوري اسلامي برخوردار ميشوند، بخش بزرگي از كمك هاي جمهوري اسلامي به كشور هايي اعطا ميشود كه مردم ايران حتي نامشان را نشنيده اند و اصولا نميدانند دركجاي جهان قرار دارند. ايجاد خط مونتاژ تركتور سازي در زيمبابوه و طرح ايجاد پالايشگاه در سريلانكا، از چه منطقي پيروي ميكنند؟
تنها منطق قابل تصور، هدر دادن دلار هاي نفتي براي خارج شدن از انزواي بين المللي و نيز خريدن راي اين كشور ها در مجامع بين المللي است، به ويژه مجامعي كه به پرونده حقوق بشر در جمهوري اسلامي مي پردازند. رهبران كشور هاي فقير اين نكته را خوب فهميده اند و ميدانند در چه مواردي مي توانند خدمات خود را عرضه كنند و، در عوض، از دست و دلبازي جمهوري اسلامي بر خوردار شوند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر